به نقل از «طرفداری»

رولت روسی؛ نگاهی به بیم ها و امیدهای داستان آرات حسینی

تاریخ انتشار: ۲ اردیبهشت ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۶۷۴۰۵۱

مسی در قبال کامنتی که می گذارد، مارسلو در قبال لایکی که می کوبد و ویل اسمیت در قبال ویدئویی که منتشر می کند مسئولیتی قائل نیستند، به جای تفاخر و غرور بر این چیزها که مطلقا چیزی نیست، باید از آنها آموخت. مثل آنها در سکوت تمرین کرد و اجازه داد تا به مرور زمان، موفقیت ها خودشان به صدا در بیایند و چشم ها را خیره کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اختصاصی طرفداری- عنوان یادداشت را به این دلیل رولت روسی انتخاب کردم که نام نوعی شرط‌بندی بر سر زندگی یا مرگ است. از دهه چهل که نویسنده ای امریکایی از این ترکیب استفاده کرد تا امروز، بشر برای نشان دادن حالات مختلفی از شجاعت گرفته تا بی‌حوصلگی یا میل به خودکشی یا حتی شکنجه، هفت تیرهای زیادی را روی شقیقه های خود چرخانده و ماشه را کشیده است.

شرکت‌کنندگان این بازی یک گلوله در هفت‌تیری با ظرفیتی از یک تا پنج گلوله قرار می‌دهند و باقی را خالی می‌گذارند. سپس برای افزایش هیجان خشاب اسلحه را می چرخانند تا محل گلوله نامشخص باشد، سپس لوله هفت‌تیر را بر روی شقیقه خود می‌گذارند و ماشه را می‌کشند. بنگ بنگ، یا زندگی یا مرگ. قماری که بی شباهت به بند بازی نیست که خیلِ منتظران را به وجد می آورد و بلیت های سالن را پیش فروش می کند. برای تماشاچیان، دو سرِ طیفِ این داستان صرفا کمدی ای خنده دار یا تراژدی ای غمگین لابه لای کمدی ها و تراژدی های بی شمار زندگی است. اما برای بند باز داستان چیز دیگری است، مسئله، مسئله مرگ و زندگی است. انتحاری که یا حاصل عشق است یا تنفر و هر چه باشد نسبتی به تعادل، میانه روی و یا عقلانیت ندارد.

از آنجایی که احتمالا هدف این یادداشت ممکن است تولید سوء تفاهم کند مایلم همینجا به این امر بدیهی اعتراف کنم که تبدیل آرات یا هر کودک دیگری به یک ابرستاره بین المللی آرزوی هر ایرانیِ فوتبال دوست است. از خدایمان است، چرا نباید باشد. برای مردمانی آنقدر خرابِ فوتبال که سالانه دو بار از اهواز و عجب شیر و زابل می آیند تهران، ساندویچ های دل پیچه آور استادیوم آزادی را به ده برابر ارزش واقعی می خرند تا شاهد آب دوغ خیاری ترین صفر-صفر همه تاریخ فوتبال باشند و در کمال تعجب از کرده خود هم دلشادند و تعصب ستاره هایشان را می کشند، چه چیزی نجات بخش تر از طلوع ستاره ای جهانی؟ برای مردمانی چنین دیوانه فوتبال که هر هفته لاینقطع، با طرفداران پاکار برایتونی بر سر حقانیت اِی جِی کلنجار می روند، رسیدن آرات یا هر کودک دیگری ایرانی به سطح اول فوتبال جهان، انفجار همزمان 180 بمب اتمی است و اتفاقا همین بزرگی رویا، همین یک طرفه بودن مسیر و همین تبِ تندِ فوتبال و سرایتِ کرونا وارش است که مسئله را کمی بغرنج تر می کند و بیم ها را هم پای امیدها جلوی چشم پدیدار می کند. بیم هایی که دوباره پس از لایوهای اخیر زنده شده و زنگ ها را به صدا در آورده است.

اولین مسئله ای که باید در این زمین بازی به آن توجه داشت فشار بی حد و حصری است که آرات (احتمالا بدون اراده) وارد آن شده است. قرار گرفتن در مقابل دوربین های مختلف در چنین سنی، هم سخن شدن با خوانندگان و بازیگران و ورزشکاران معروف در فضای ناممطئنی نظیر اینستاگرام، به صورت خود به خودی یک کودک بی خبر از همه جا را در معرض فشارهای خردکننده ای قرار می دهد که هر کدامش می تواند در ادامه سد بزرگی در زندگی حرفه ای و شخصی این کودک باشد. استانداردهای عجیب و غریبی که بیش از واقعیت ریشه در وهم و خیال و آرزو دارند. بالمثل در پیامی می خوانیم: طبق برنامه پیش بینی شده، آرات قرار است در 15 سالگی رکورد پله را بزند، با ایران قهرمان جهان شود، در دوران حرفه ای خود چند بار این عنوان را تکرار کند و در حالی که در انبوه هواداران و هواخواهانش در حال جشن و پایکوبی است اگر خواننده ای آن وسط تماس گرفت در جا بیخیال میهمانی شود و گوشی را بردارد و باقی داستان.

اصلا مشخص نیست که در این سناریو آیا پدر کودک، توجهی به واقعیت ها و محدودیت های فیزیولوژیک رشد بدن یک نوجوان و ملاحظات رقابتی در سن پانزده سالگی دارد یا نه. اینکه نهادهای بین المللی برای حفظ سلامت بازیکنان تا پیش از رشد کامل بدنی، رده های سنی مختلفی را تعریف و تفکیک کرده اند. از این ها گذشته اصلا مشخص نیست بر طبق کدام جمع بندی و تحقیقی قرار است آرات (به فرض به عنوان بهترین بازیکن جهان حتی) یک تنه تیم ملی ایران را قهرمان جهان کند و بر طبق برنامه پدرش به بارسلونا، یا نهایتا خانه آخرش لیورپول و رئال مادرید برسد. آن هم در حالی که در همین دوران خودمان، نابغه های تاریخ فوتبال، لیونل مسی و کریستیانو رونالدو به همراه تنی چند از فوق ستاره های کلاس جهانی در کشورهای صاحب فوتبالی که سابقه قهرمانی جهان را دارند هم نتوانسته اند به این مهم دست یابند. پس چگونه قرار است در ورزشی تیمی، آن هم در مملکتی که نشانه های ضعف و سستی هر روز بیشتر و بیشتر در اندام های مستهلک فوتبالش پدیدار می شود، یک کودک 15 ساله بپا خیزد و یک تنه بار خردکننده ضعف های سیستمی و نبود مدیریت مسئول و زیر ساخت و تاسیسات نداشته ... یک مملکت را به دوش بکشد و در قامت ابرقهرمانی فرازمینی غیر ممکن را ممکن کند.

اصلا آیا پدر محترم و عزیز این کودک بی گناه، لابه لای رویاهای زیبا و البته بسیار پسندیده اش، سر سوزنی به این واقعیت فرصت بروز داده که اگر علی رغم همه این برنامه ریزی ها و مداومت ها و تلاش ها، زندگی آنگونه که ما فکر می کنیم با او تا نکند، چه می شود؟ آیا واقعا زمین زندگی اینقدر مطمئن هست که ما تا این حد انتحاری عمل کنیم و تمام تخم مرغ های زندگی را در یک سبد بگذاریم. آن هم مشخصا در عرصه خطرناک و نامطئنی مثل فوتبال، که گاه یک مصدومیت نابه هنگام در ابتدای کار ممکن است کل دوران ورزشی یک فوتبالیست را نابود کند. فوتبالِ خسیسی که میلیون ها نفر آرزویش را دارند و از این چند میلیون فقط و فقط چندتایی را شیرین کام می کند. برای کودکی که در پنج سالگی به لایو مشترک با تتلو و حسن آقامیری و احلام خو گرفته، رخت بر بستنِ چکاچک فلشِ دوربین هایی که امروز، صرفا برای تولید محتوایی کلیک خور دنبالش هستند، چه پیامدی خواهد داشت؟ فردا روز که رویاهایش تعبیر نشد و کسی برایش هورا نکشید، زندگی توی گوش هایش چه زنگی خواهد داشت؟ استیج هایی که امروز برای نمایش توانایی های محیر العقولش صف کشیده اند فردا که به خیل معمولی ها پیوست، یک بلیت رایگان به او می دهند؟ چه آینده و سرنوشتی بدون توپ و فوتبال را می توان برای پسری متصور بود که در عوان کودکی آغوش مادر و خواهر را ترک گفته و مجبور است برای جبران ماجراجویی های پدرش بیاید جلوی دوربین و خطاب به هزاران بیمار روانی بگوید هر چه فحش دادید سهم پدر من، فقط تمامش کنید!

موافقان این رویه احتمالا خواهند گفت: "پدرش خیلی هم کار خوبی میکنه، پس می ذاشت مثل ما احمق بار بیاد خوبه؟" این یکی از بی شمار برخورد سطحی با مسئله بسیار عمیق است. نارضایتی نسبت به وضع موجود و تصور خوشبختی و موفقیتِ بیشتر در صورتِ طیِ مسیری دیگر از جمله بهانه جویی های شایع درمیان آدمیان است و احتمالا در ما بیشتر. از اینها گذشته هیچ کدام ما نمی توانیم نسبت به وضعیت خود در شکلِ دیگری از زندگی قضاوت درستی داشته باشیم چرا که هر اتفاقی مولدِ بسیاری از پیامدهای پیش بینی نشده دیگر است که می تواند تجربه نهایی را متفاوت از آنچه در ابتدا تصورش را داشتیم بدل کند. چه در سال های گذشته کم نبودند سلاطین اقتصادی که ثروثِ بی نهایت، آنها را (به فرض صحتِ اخبار) رهسپار طناب دار کرد و رویایِ بزرگِ آنها در زندگی، خودِ زندگی را از ایشان گرفت. در جواب مدعیان این رویه افراطی تربیتی باید گفت که بر مبنای یک اصل فوق العاده ساده "اگر شعله غذای را زیاد کنیم، غذا زودتر نمی پزد بلکه می سوزد" عجیب تر از همه اینکه بلافاصله پس از نگارش هر متن انتقادی از این شیوه تربیتی و سرشاخ کردن یک کودک با چنین وضعیت شاقی، شاهد پر کردن استوری در اینستاگرام هستیم که در آن آرات در انبوه اسباب بازی ها می لولد، چیپس و پفک می خورد، کارتون می بیند و از فرحناک بودن زندگی به وجد می آید و مکررا تاکید می کند همه این ها به خاطر اصرار خودِ خودِ خودش بوده!

در بعد اجتماعی اما خطری بزرگتر جامعه را تهدید می کند. مساله ابدا زندگی شخصی یک پدر و پسر نیست که اگر بود بیش از سه میلیون نفر به تماشایش نبودند. متاسفانه به واسطه شرایطی که بررسی اش خارج از حوصله این نوشتار است، شکل کلی و غالب تربیتی در خانواده های ایرانی پدر و مادرِ کنترل گر است. پدر و مادری که در عین داشتن بهشت در زیر پا! به کوکان به دیده ابزاری در جهت تحقق امیال و آرزوهای شخصی می نگرند و عمیقا معتقدند، کودکان آمده اند تا والدین به رویاهای خود برسند و در ادامه این سیر غلط، فشار روانی و کنترل گری خود را مهر و محبت مادری و مسئولیت پذیری پدری می دانند و پیامدهای مخرب روحی و روانی این شیوه تربیتی اعم از اضطراب و خشم و افسردگی بر جسم و جان اولاد را نشانه های شرم و حیای کودک! همه گیر شدن مسیری که آرات در زندگی خود رهسپار آن شده می تواند در بعد اجتماعی به روحیه کنترل گری والدین دامن بزند و به رویاهای بیمارگونه پدر و مادر ایرانی برای فرزندانشان پهنا ببخشد، چه تا دیروز هر کودک ایرانی قرار بود، جراح مغز و اعصاب شود یا هسته اتم را بشکافد و از فردا احتمالا قهرمانی ایران در جام جهانی در 14 سالگی را نیز باید به این سیاهه افزود.

هزار البته گذاشتن کل بار مسئولیتِ این بار کج بر شانه های پدری که قطع به یقین چیزی جز خوشبختی کودکش را نمی خواهد هم کم لطفی است و ابدا مقصود این متن نبوده. مسلما پدر آرات می توانست به جای افتادن در اقیانوسی از مشکلات و سختی ها، زندگی ساده و بی آلایش خود را در زمینی که قواعدش را بهتر می شناخت ادامه دهد، شیارهای موازی که هر روز تعداد و ضخامتش بر ابروهای پدر بیشتر می شود همه و همه قابل تحسین و ارزشمند است و کیست که نخواهد ته این داستان پر مخاطره همانی باشد که در دایرکت های او با تتلو گذشته است. بار بزرگتر این وضعیت را باید در نبود سیستمی جُست که سر سوزنی مسئولیت برای استعدادهای ریز و درشت این مملکت قائل نیست. حتما به خاطر دارید که فردای جام جهانی بود که زندگی دشوار علی بیرو نُقل محافل خبری بود. پسری که یار و دیار را ول کرد، آمد تهران، رفت کارواش و رستوارن کار کرد و سختی کشید و تو یه گُله جا خوابید و بعد زحمت کشید و خدا هم کمکش کرد و شد گلر تیم ملی و پنالتی رونالد را گرفت. ایراد همه قهرمان سازی های این شکلی این است که سرنوشت شوم ده ها هزار نفر از استعدادهای مشابهی که با همین فرمان ته اتوبوس نشستند و گالیکش و شهربابک و خوسف را به قصد تهران ترک کردند را به تصویر نمی کشد. انسان هایی که به واسطه دوری از خانواده و قرارگیری در معرض ناهنجاری های تربیتی به چنان سرنوشتی دچار شدند که زندگیشان را نه ویل اسمیت استوری کرد و نه مسی را به هیجان آورد که برعکس داستانشان شد دستمایه ساخت مستند هزار راه نرفته.

شاید در قرائتی منصفانه تر بشود اینطور جمع بندی کرد که در نبود رابطه ای مسالمت آمیز با جهان و در غیاب برنامه ای برای پرورش استعدادهای سرشار این مرز و بوم، پدری فرزندش را در آغوش گرفته و خود را بسان آتش نشان ها به شعله های سرنوشت سپرده. آرزویمان است که مثل ابراهیم، این آتش بر او هم سرد شود و سیاوش وار صحیح و سالم به رغم قانون طبیعت، پدر و پسر از آن سوی آتش بیرون بیایند. اگر نقدی و حرفی هست بر روش است نه هدف. مسی در قبال کامنتی که می گذارد، مارسلو در قبال لایکی که می کوبد و ویل اسمیت در قبال ویدئویی که منتشر می کند مسئولیتی قائل نیستند، به جای تفاخر و غرور بر این چیزها که مطلقا چیزی نیست، باید از آنها آموخت. مثل آنها در سکوت تمرین کرد و اجازه داد تا به مرور زمان، موفقیت ها خودشان به صدا در بیایند و چشم ها را خیره کنند، به امید آن روز....

منبع: طرفداری

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tarafdari.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «طرفداری» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۶۷۴۰۵۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

زلاتان ابراهیموویچ: هنوز هم بهترین هستم؛ به خاطر بچه‌هایم تصمیم به خداحافظی از فوتبال گرفتم

ستاره سوئدی از دلایل خود برای خداحافظی از فوتبال گفت.

طرفداری | زلاتان ابراهیموویچ معتقد است درگذشت رایولا ضربه سختی به او زد.

به گزارش وب سایت گل، زلاتان ابراهیموویچ در پایان فصل گذشته از فوتبال خداحافظی کرد اما مطمئن است که هنوز هم بهترین بازیکن دنیاست. او در یک پادست در مورد دلایل تصمیم خود برای خداحافظی از فوتبال صحبت کرد. او در این مورد گفت:

خوبم، زندگی خوب است. مشخصاً هشت ماه پیش از فوتبال خداحافظی کردم، حال زندگی متفاوتی دارم. موافقم که خداحافظی از فوتبال به خاطر غرور و چیزی که در مورد خودم فکر می کنم، سخت بوده است. فکر می کنم بهترین هستم، هنوز بهترین هستم. می توانستم ادامه دهم اما تصمیم گرفتم از فوتبال خداحافظی کنم. چرا؟ زندگی خوبی برای خانواده ام می خواهم. می خواستم بتوانم کارهایی با خانواده ام انجام دهم. اگر فوتبال را ادامه می دادم، نمی توانستم کارهایی را با بچه هایم انجام دهم چون از ناحیه زانو مشکل داشتم. در نتیجه این مسئله را پذیرفتم، به جایی رسیدم که گفتم «مشکلی نیست، فراموشش کن و بخش جدیدی را در زندگی ات شروع کن».

نقش جدیدت در میلان؟

کاردیناله پیشنهادی به من ارائه کرد که نمی توانستم آن را رد کنم. در میلان شروع به کار کردم و سه یا چهار ماه است که مشغولم و باید بگویم همه چیز عالی پیش می رود.

درگذشت ریولا؟

وقتی او فوت کرد، ضربه بدی خوردم. تا آخرین قطره اشکم گریه کردم و هنوز تمام نشده چون گاهی خاطرات به یادم می آیند. خیلی دلتنگ او هستم. هر کسی مرا می شناسد، می داند چقدر با رایولا به هم نزدیک بودیم. اگر می توانستی به او پیامی دهی، آن پیام چه بود؟ دلتنگت هستم.

همسرت و پسرانت، ماکسیمیلیان و وینسنت؟

همسرم همیشه می گوید «به یاد داشته باش پیش از این که تو شروع به مراقبت از خانواده ات کنی، چه کسی مراقب تو بود». او به خاطر من بیخیال حرفه اش شد، در هر کاری که کردم کنارم بود، به من همه چیز داد و به خاطر من بیخیال همه چیز شد. فکر نمی کنم داشتن غرور زیاد در رابطه درست باشد. فکر می کنم همه چیز باید 50-50 باشد، البته که در بعضی مسائل او مسئولیت بیشتری می پذیرد و در بعضی مسائل من. شاید مردم فکر کنند ما خانواده ای هستیم که یک زندگی لاکچری داریم اما او آشپزی می کند و ظرف می شورد. تنها کمکی که داریم، یک خانوم است که در تمیز کردن خانه به ما کمک می کند. بچه ها را تا مدرسه همراهی می کنم و همانند یک خانواده عادی، بعد از تمرین به سراغشان می روم و این طور تقسیم وظایف می کنیم. در مدرسه فقط ما خودمان دنبال بچه ها می رویم، بقیه خانواده ها شخص یا راننده ای برای بچه های خود دارند. ما این طور نیستیم.

از دست ندهید ????????????????????????

جای خسرو حیدری بودم پیشنهاد منچسترسیتی را قبول می‌کردم! مرد هزار چهره؛ یورگن کلوپ مشاور مالی شد (فیلم) خوشحالی باورنکردنی جیمی کرگر در دیوار زرد! (فیلم) لیونل مسی در شکل‌وشمایلی که هرگز ندیده‌اید! (عکس)